"داستان پاسیو"
کوچه ای در شیراز وجود دارد که یکی از خانه های باقی مانده از دوران پهلوی در آن جا خوش کرده. خانه ای رویایی که در طول زمان میزبان افراد زیادی بود است.
یکی بود، یکی نبود. زیر گنبد شیراز خانه سبز و قشنگی وجود دارد که جادوی گذشته اش به بیش از 130 سال پیش بر می گردد. خانه ای که چند نسل در آن زندگی کردند؛

درست روبروی این خانه قدیمی، پسر کوچولویی با گونه‌های گلگون و چشم‌های درخشان نشسته بود و خانه های قدیمی را هم خیلی دوست داشت، هم در آفتاب و هم در مهتاب و وقتی به دیواری که ترک برداشته بود نگاه می کرد، می توانست بنشیند و عجیب ترین چهره های قابل تصور را در آنجا پیدا کند. پسربچه می‌توانست پیمانکاران و ساختمان سازهایی را ببیند که در تصورشان برای این خانه  قصه ما برنامه آپارتمان سازی می چیدند!

قصه این خانه نقلی و بامزه که حاصل دو خانه به هم چسبیده در زمان گذشته بوده، برمی گردد به فعالیت های بانوی جوانی که چندین پروژه را همزمان پیش می برد. خانه ای که تمام همسایه ها و حتی پلیس از اینکه پاتوق موادفروشان شده ازش شاکی بودند.
دیوارهای ترک خورده این خانه 130 ساله همسایه ها را به ترس وا داشته بود. طوری که از جلوی این خانه رد نمی شدند و مسیرشان را کج می کردند.
تا اینکه فرانک عسکری دغدغه مند پیدا می شود و با کلی چالش و بدو بدو و از گذر از 7 خان رستم این خانه را از چنگ ساختمان سازها بیرون می کشد و تبدیلش می کند به این هتل نقلی بامزه که ما را یاد خانه مادربزرگ هایمان می اندازد.
 محله رو هم آباد و همسایه ها را از شر معتادین و موادفروشان راحت می کند.
شهرداری و میراث فرهنگی نمی خواستند اینجا را بعنوان خانه ای تاریخی معرفی کنند و درصدد تلاش بودند تا اینجا ساختمان سازی انجام بشود. اهالی این خانه پروسه های سختی را گذراندند تا به همه ثابت کنند که این خانه ارزش تاریخی دارد. حتی شما در این خانه طاقچه و نعل درگاه های قاجاری مشاهده می کنید. یعنی این خانه دوره قاجار را هم در دل خودش دارد. منتها در دوره های مختلف دستخوش تغییر قرار گرفته.
تصور کنید این وظیفه میراث فرهنگی هر شهری است که ارزش تاریخی خانه های شهرش را به مردم گوشزد کند و این اتفاق برای این خانه برعکس شد. نشان دادن ارزش تاریخی این خانه توسط اهالی خانه انجام شد و نه میراث فرهنگی و شهرداری.
پیش بسوی خانه ای پهلوی
نام: بوتیک هتل پاسیو
موقعیت مکانی: شیراز، خيابان تیموری، كوچه 30 کشاورز ، فرعی 16/30 – شماره 16
مدیر و بهره بردار: سرکار خانم فرانک عسکری

به بوتیک هتل پاسیو خوش آمدید. هتلی به سبک دهه 70 که به لطف تعهد و روحیه کارآفرینی صاحبش، استادانه به شکوه اصلی خود بازسازی شده.
هارمونی معماری، تعادل و فشردگی ساختمان که در داخل و خارج آن، سادگی فوق العاده و برخی از جزئیات با ظرافت در کنار هم وجود دارد، پاسیو را تبدیل به یک مجموعه منحصر به فرد با ارزش می کند.

وارد پاسیو که می شوی انتظار تزئین و آینه کاری و نقاشی دیواری نداشته باشید، برای سادگی و آرامش به اینجا بیایید.
در بدو ورود با یک درخت توت نر و انجیر بزرگی مواجه می شوید که هر ساله با میوه انجیرش میزبان میهمانان زیادی است.
و از آنجایی که ریشه های انجیر رونده است، افقی حرکت می کند و ضرر دارد، استحکام بخشی های لازم را انجام دادند.
هسته اصلی این خانه به بیش از 130 سال پیش برمی گردد. زمانی که خانواده نوروزی در این خانه زندگی می کردند.
این خانه میزبان مجموعه ای غنی و جالب از هنرهای تزئینی است. زمانی که مالک فعلی در اواخر سال 97 اینجا را کشف کرد، خانه در حالت بی‌توجهی قرار داشت: فرانک عسکری هم اینجا را با دقت و اصالت خریداری و با سلیقه خاصی مبله کرد.
پاسیو فقط یک هتل برای خوابیدن نیست!  بلکه مقصدی است برای کشف، آرامش و لذت.

انتخاب اسم این خانه هم چالش های خودش را داشت. اولین اسمی که انتخاب شد the 70’s hotel بود که بعد تصمیم عوض شد و به خونه پهلوی یا درب پهلو تغییر نام داد که همچنان ما در صحبت هایمان خونه پهلوی صدایش می کنیم و اما اسم انتخابی هم که معرف حضورتان هست: "هتل پاسیو."
بوتیک هتل پاسیو 8 اتاق و 17 نفر ظرفیت دارد که در ادامه به آن می پردازم.
اتاق ها بر اساس شماره های 701 تا 708 نامگذاری شده که یادآوره همان دهه 70 میلادی است.
3 اتاق در ایوان پایین و 5 اتاق در ایوان بالا وجود دارد.
8 اتاق با با 8 ویژگی خاص در بوتیک هتل پاسیو
درست از در که وارد می شوید سمت راست سه اتاق وجود دارد. اتاق های 701 تا 703.

اتاق 701:
نعل درگاه های قاجاری در این اتاق از زمان قاجار به یادگار باقی مانده؛ همچنین در این اتاق شاهد فرشی از میرمولا ثریا هستیم. خلاقیت‌های میرمولا در استفاده از نمد به عنوان یک بوم برای به تصویر کشیدن تصاویر مفهومی و انتزاعی از جمله رموز موفقیت این هنرمند به شمار می‌رود.

اتاق 702:
باز هم با بقایای باقی مانده از دوران قاجار روبرو می شویم همراه با تابلویی از محمد احصایی که در دهه 50 در نیویورک گرفته شده است.

اتاق 703:
در این اتاق گلیمی از مسجد جامع کاشان پهن شده است.

قالی ها کار دست آقای میرمولا ترکیب گلیم و قالی است که در بیشتر اتاق ها کار شده.
خلاقیت‌های میرمولا در استفاده از نمد به عنوان یک بوم برای به تصویر کشیدن تصاویر مفهومی و انتزاعی از جمله رموز موفقیت این هنرمند به شمار می‌رود.
در بعضی اتاق ها نعل درگاه های قاجاری مشاهده شده که همه را نگه داشتند که نشان از زمان قاجار است خصوصا طبقه پایین.
پله های سمت راست را که یکی یکی طی کنید به اتاق های 704 تا 707 می رسید.

اتاق 704:
در این اتاق هم شاهد فرشی از میرمولا ثریا هستیم. میرمولا بر این باور است همه ما که می‌خواهیم در این عالم زندگی کنیم باید کمی بیشتر برای شناخت خودمان وقت بگذاریم. آدم وقتی نقش خودش در این عالم را می‌فهمد، آن را بازی می‌کند و به خوشبختی می‌رسد.

اتاق 705:
ویژگی شاخص این اتاق موقعیت خاص آن است که در طبقه بالا و درست در مرکز بالکن واقع شده. پنجره ها را که باز کنید، بقایایی از خانه ای قدیمی را مشاهده می کنید که یادآور قرن ها پیش است.

اتاق 706:
و باز هم اثری از میرمولا ثریا. به باور میرمولا بالاترین هنر این است که آدم از خودش به یک شناختی برسد. این خودشناسی برای میرمولا مهم بوده که به یک‌باره سر از نمدمالی در آورده.

اتاق 707:

اتاق 708:
پله های سمت چپ را که بالا بروید به آخرین اتاق می رسید. اتاقی صورتی که یکه و تنها در گوشه ای واقع شده.
باز هم اثری از میرمولا در این اتاق به چشم می خورد. به گفته میرمولا تمام این مسیر برایم لذت‌بخش بوده و اکنون احساس می‌کنم هزار سال است که زندگی می‌کنم. این مسیر را دوست دارم و به آن ادامه می‌دهم.

طبقه بالا که زمان پهلوی ساخته شده و نازک کاری و گچبری های سقف را نگه داشتند.

طراحی داخلی هتل پاسیو، پنجره ها، کاشی ها و سرویس های بهداشتی و رنگ ها کار فرانک عسکری است و آقای امیرعباس کاشف ساخت و طراحی آبجکت های داخل اتاق ها، میز و پاتختی ها و چراغ ها را انجام دادند؛ با آنتیک هایی که از سراسر ایران خریدند و آنها را تبدیل به چیزهایی کردند که امروز بتوان از آنها استفاده کرد.

 آقای امیرعباس کاشف طراحی فضای سبز را نیز انجام دادند.
میز و صندلی ها را آقای علیرضا امتیاز طراحی کرده و انتخاب رنگ ها برگرفته از رنگ های پاستلی بوده که با مشورت فرانک عسکری انجام شده. برگرفته از رنگ اتاق ها و موزاییک ها

 رنگ درها و موزاییک ها و دستشویی به اواسط دوره 40 می خورد و حتی سایز کاشی توالت 15 در 15  است. کانسپت خانه این بوده که مرمت، پهلوی اول باشد و طراحی، رترو و مربوط به اواسط دهه 40. تلفیقی از آنتیک و پست مدرن.

در تمامی اتاق ها روشویی هایی از برند بنشاد تعبیه شده.

صبحانه:
صبحانه در پاسیو فقط برای میهمانان مقیم سرو می شود.

توالت حیاط:
آینه و روشویی این توالت هم از خانه های دهه 40 آنتیک پیدا کردند و اینجا کار گذاشتند.
این خانه روزی به درب شازده وصل می شود و به خانه کناری که در حال مرمت است به یک مجموعه بزرگ گردشگری تبدیل می شود.

"سبک رترو دیزان"
تا به حال پیش آمده است که احساس کنید بخشی از خود را در گذشته جا گذاشته اید؟ شاید این حالت آشنا ، با القای یک حس نوستالژیک در شما پدید آمده باشد. مثل حضور در مکانی با سبک معماری رترو در دکوراسیون داخلی! سبکی که برای گذشته احترامی ویژه قائل است. سبک معماری رترو در خانه شما، تصویر شیرینی از خاطرات را نشان می دهد.

تصور اینکه زندگی در دهه 1970 چگونه بوده است برای کسانی که با گوشی های هوشمند بزرگ شده اند ممکن است کمی مشکل باشد.
در اواسط دهه 70 در ایالات متحده، مردم در حال بهبودی از آشفتگی جنگ ویتنام بودند و بسیاری از آنها برای صلح و احساس آرامش دفاع کردند. علاوه بر این، کشور در حال گذر از بحران نفت و افزایش تورم بود، بنابراین روند طراحی تغییر کرد تا منعکس کننده علاقه جدیدی به طبیعت و آگاهی از نگرانی های زیست محیطی باشد. در واقع اولین روز رسمی زمین در 22 آوریل 1970 بود.
در دنیای طراحان رترو به عنوان سبکی که برگرفته از گذشته نزدیک است، شناخته می شود. هدف از این سبک ایجاد حس نوستالژیک نسبت به گذشته را دارد و در مد، رترو اشاره به احیای سبک های قدیمی و در عین حال نسبتاً جدید دارد.
در واقع سبک رترو در دکوراسیون داخلی، تلفیقی خوشایند از اشکال و المان های مدرنی است که از سبک های قدیمی الهام گرفته اند، حتی اگر رابطه میان آن ها چندان هم احساس نشود.
سبک معماری رترو  بیشتر به خاطر القای حس نوستالژی و ارائه هنر غیر متکلفانه و حتی بدون چارچوب، زیبا و سرزنده به نظر می رسد. گویی با آن همه رنگ های پاستلی و المان های متضاد و پرقدرت، خبر از نوعی شوخ طبعی و دیوانگی می دهد!

نگاه به گذشته با سبک رترو در هتل پاسیو
وقتی به رنگ‌های دهه 70 فکر می‌کنید، رنگ‌های گرم و جذاب زرد خردلی، نارنجی سوخته و رنگ‌های خاکی به ذهنتان خطور می‌کند.
در مقایسه با رنگ‌های روشن در طراحی دهه 60، رنگ‌های دهه 70 بسیار کمرنگ بودند، اما شاید این به دلیل فضای اجتماعی آن زمان بود.
چه عاشق زیبایی شناسی فراگیر دهه 70 باشید یا از آن متنفر، بدون شک این دهه نمادین تأثیری ماندگار برجای گذاشته و بسیاری از طراحان گرافیک امروزی برای الهام گرفتن به دوران رنگارنگ نگاه می کنند.
در حقیقت سبک معماری رترو، سبکی بسیار شخصی محسوب می شود و به کارگیری سلیقه شخصی تان در آن حرف اول را می زند. القای احساس نوستالژی، برای هر شهر و حتی هر خانواده ای می تواند متفاوت باشد.
دقیقا آنچه که در بوتیک هتل پاسیو در شیراز اتفاق افتاد و این سبک را برای پاسخگویی به نیازهای طراحی گرافیکی جسورانه و چشم نواز دوباره به کار برد.
با اقامت در پاسیو بهتر است بدنبال تزئینات و رنگ های تند و آینه کاری نباشید. پاسیو مقصدی است برای کشف، مکث، آرامش و بازبینی درون تان.
گاهی لازم است بین سبک‌ها و دوره‌ها تنش ایجاد کنیم، تا از ایده طراحی ناب دور شویم که به خودی خود می‌تواند غیرشخصی و خسته‌کننده بشود.
تیم اجرایی پاسیو با آقای مهندس سلطانی بوده که اصولا در چندین پروژه مختلف همراه خانم عسکری بودند. در واقع  خانم عسکری استاندارد کار ایشان را دوست دارند و سعی می کنند در پروژه هایشان ایشان را همراه کنند.

برای آشنایی بیشتر با این بوتیک هتل زیبا به صفحه اینستگرم من مراجعه بفرمایید.

معرفی بوتیک هتل‌ها

آدرس اینستگرم الیمو